Władysław Bąk (1904-1995) od urodzenia mieszkał we wsi Wola Cicha, w woj. podkarpackim. Był rolnikiem. Chętnie pomagał ojcu – cieśli, w pracach ciesielskich i stolarskich. W młodości rzeźbił z drewna figurki ptaków, zwierząt, kapliczki. Zrobił dla siebie skrzypce. Z czasem zaczął wykonywać rzeźby Chrystusa Frasobliwego, Ukrzyżowanego, Chrystusa przy słupie, postacie świętych. Rzeźbiarska pasja Bąka była źle postrzegana w jego środowisku. Szukając zainteresowania swoją twórczością, w 1956 roku zgłosił się na konkurs „Sztuka ludowa województwa rzeszowskiego w X lecie PRL”, organizowany przez Zamek w Łańcucie. Nie odniósł na nim większych sukcesów, mimo to dalej rzeźbił swoje ptaki, szopki, sprzedawał je na targach w Rzeszowie. W 1972 roku jego twórczość została zauważona przez rzeszowskie muzeum, z którym nawiązał długoletnią współpracę. Od 1973 roku zaczął też brać regularnie udział w ogólnopolskich konkursach, m. in organizowanych przez Muzeum Etnograficzne w Toruniu np. „Mikołaj Kopernik w rzeźbie ludowej”, „Wielcy Polacy ich życie i dzieła w rzeźbie ludowej”, „Dziecko w sztuce ludowej”, zdobywając na nich główne nagrody. Jego rzeźby znajdują się w wielu polskich muzeach i w kolekcjach prywatnych, m. in. Ludwika Zimmerera, Izabelli i Piotra Sałustowiczów.