Ludwik Kubaszczyk (1905-1984) urodził się we wsi Szare w woj. śląskim, przez większość życia mieszkał w Koniakowie. Był jednym z najbardziej znanych twórców nie tylko w Beskidzie Śląskim, ale także w kraju. Pochodził z ubogiej rodziny chłopskiej. W młodości zarabiał na życie, wynajmując się do pracy u gazdów, jeździł na wycinki lasów do Węgier, pracował w kamieniołomach. Wykonywał też drewniane ptaszki i zabawki, które sprzedawał na jarmarkach. W czasie II wojny był więziony w różnych obozach. Po powrocie do domu, przez jakiś czas zajmował się rolnictwem, ale przede wszystkim skupił się na twórczości artystycznej. Zaczął robić maski z drzewa, skór zwierzęcych, jak również inne rekwizyty dla kolędników chodzących po wsiach. Jego talent znalazł odzwierciedlenie też w innych dziedzinach sztuki ludowej, takich jak rzeźba, malarstwo na szkle, plecionkarstwo, i rozwinął się pod wpływem współpracy z Cepelią. Od 1958 roku artysta regularnie brał udział w regionalnych wystawach i konkursach sztuki ludowej, w których był wielokrotnie nagradzany. Ważną rolę w jego twórczości zajmowała rzeźba. Podejmował w niej tematykę nawiązującą do tradycji regionu, ilustrując życie górali, legendy. Chętnie rzeźbił pełne prostoty i nostalgii przedstawienia Chrystusa Frasobliwego, Ecce Homo, Chrystusa upadającego pod krzyżem. Grupa takich prac znalazła się w kolekcji Izabelli i Piotra Sałustowiczów.