Początki działalności łukowskiego ośrodka rzeźby sięgają połowy lat 60. XX wieku. Wiążą się z postacią Mariana Adamskiego z kolonii Sobiska, który pierwszy zaczął rzeźbić na tym terenie. Zafascynowany rzeźbami kuzyna Henryka Wierzchowskiego z ośrodka sierpeckiego, spróbował swoich sił w tej dziedzinie sztuki, i jak się okazało, z dużym powodzeniem. Sukcesy artystyczne Adamskiego, a także możliwość dodatkowego zarobku w okresach wolnych od prac polowych, zachęciły do rzeźbienia jego sąsiadów i znajomych, m.in. Tadeusza Cąkałę. Tę rzeźbiarską pasję z czasem zaczęli podzielać i kontynuować członkowie jego rodziny, synowie Tadeusz i Wacław oraz wnukowie, a także wiele osób z okolic Łukowa. Łukowski ośrodek rzeźby stał się, obok paszyńskiego i sierpeckiego, znany w Polsce i poza granicami kraju. Do dziś skupia wielu rzeźbiarzy. Ich prace są w muzeach i w prywatnych zbiorach, m. in. Ludwika Zimmerera. W kolekcji Izabelli i Piotra Sałustowiczów ośrodek reprezentują rzeźby Mariana Adamskiego, Tadeusza Cąkały i rodziny Susków – Bolesława, Wacława i jego syna Stanisława.