Józef Sobota (1984-1979) całe życie spędził we wsi Regut, niedaleko Otwocka w woj. mazowieckim. Nie umiał czytać i pisać. Był rolnikiem, ale podejmował się różnych zajęć sezonowych – pracował w lesie, w tartaku. Z powodu wypadku na wiele lat stracił czucie w nogach. Zaczął rzeźbić w wieku 78 lat, wierząc, że wyzdrowieje, kiedy zrealizuje wolę Bożą przekazaną mu we śnie przez anioła. Warunkiem było rozwieszenie i ustawienie we wsi, w której mieszkał, kilku kapliczek wotywnych. Odbiegały one od kanonu estetyki ludowej i przyjętej ikonografii religijnej, dlatego nie spotkały się z aprobatą księdza i mieszkańców Regut. Sobota miał ograniczoną sprawność rąk wskutek ciężkiej pracy, z tego powodu jego technika rzeźbienia była prosta i prymitywna. Pozwoliła mu jednak wykreować własny, niepowtarzalny styl, dotyczący zarówno formy dzieła, jak i sposobu przedstawiania tematyki. Wskutek wielu pomyślnych zbiegów okoliczności, też pomocy ludzi z miasta, którzy dostrzegli i zachwycili się jego sztuką, wrócił do zdrowia. Rzeźbienie do końca życia było jego wielką pasją. Pod wpływem odbiorcy miejskiego zaczął rzeźbić pojedyncze przedstawienia Chrystusa, aniołów, a także kapliczki do wnętrza mieszkalnego ‒ o słupowatej formie, przypominające obelisk, zwieńczane krzyżem i pokryte z obu stron płaskorzeźbami. Wykonywał je z drewna lipowego, zazwyczaj pozostawiał niemalowane. Rzeźby artysty znajdują się w największych muzeach etnograficznych w Polsce. Kolekcjonowali je również m.in. Ludwik Zimmerer, leczący artystę Andrzej Michał Korsak z Warszawy, Bolesław Nawrocki, Izabella i Piotr Sałustowiczowie.