Józef Zganiacz (1904-1996), ze wsi Fałków w woj. świętokrzyskim, wychowywał się w rodzinie rolniczej. W 1922 roku zaczął terminować u kowala i uzyskał papiery czeladnicze. W 1924, służąc w wojsku, podkuwał konie. Po wyjściu z wojska został kowalem folwarcznym w rodzinnej wsi. Brał udział w II wojnie światowej. Po dostaniu się do niewoli trafił do miasteczka pod Frankfurtem, gdzie również pracował jako kowal. Po powrocie z wojny zajął się uprawą roli i założył własną kuźnię. W wolnych chwilach robił różne figurki z drewna i zabawki. Zaczął rzeźbić w wieku 60 lat. Jak się okazało, rzeźbiarska pasja stała się silniejsza niż kowalstwo, które zeszło na dalszy plan. Na początku podejmował głównie tematykę świecką ilustrując życie wsi ‒ popularne zajęcia, zawody. Dużo miejsca poświęcał też drugiej wojnie światowej. Z czasem zaczął wykonywać rzeźby inspirowane figurami religijnymi, widzianymi przez niego w kościołach i kapliczkach, a także tekstami Pisma Świętego. Odpowiadając na tematykę konkursów, w których od 1973 roku zaczął brać udział, wykonywał też postacie historyczne ‒ np. Kopernika, Kościuszki, Sobieskiego itp.

Rzeźbił z jednego kawałka drewna zarówno pojedyncze przedstawienia, jak i wielofiguralne sceny, wykazując się dużą kreatywnością w prezentacji tematu. W jego rzeźbach o masywnej bryle, ciemnej polichromii, pojawiają się charakterystyczne dla stylistyki ludowej deformacje i wyolbrzymienia tych elementów, na które artysta chciał zwrócić uwagę. Twórczość Zganiacza była wielokrotnie nagradzana na konkursach i prezentowana na wielu wystawach ogólnopolskich. W 1978 roku został laureatem Nagrody im. Oskara Kolberga „Z zasługi dla kultury ludowej”.