Jędrzej Wawro (1864-1937) urodził się i zmarł w Gorzeniu Dolnym w powiecie wadowickim, w woj. małopolskim. Był synem rolników, analfabetą. Od młodzieńczych lat ciężko pracował jako drwal i w kopalniach węgla. Był dwukrotnie żonaty. Jego życie było pełne dramatycznych momentów – śmierć czwórki dzieci, wypadki w kopalni, po których nigdy w pełni nie wrócił do zdrowia. Od dzieciństwa miał zamiłowanie do rzeźbienia. Strugał ptaszki, które potem stały się nieodłącznym elementem wszystkich jego rzeźb. Twórczość Wawry docenił i wypromował w latach 20. pisarz Emil Zegadło. Była ona prezentowana w okresie międzywojennym również za granicą, m.in. na światowych wystawach we Francji i Stanach Zjednoczonych. Za namową Zegadły artysta zaczął wykonywać też drzeworyty. Rzeźby Wawry, wykonywane za pomocą szewskiego noża, zachwycają po dziś niezwykłym kunsztem rzeźbiarskim i wyczuciem kolorystycznym. Są rzadkimi i pożądanymi dziełami na aukcjach sztuki wycenianymi wysoko i podnoszącymi rangę wszystkich muzealnych i prywatnych kolekcji.