Franciszek Świder (1903-1984) pochodził ze wsi Sielec w pow. ropczycko-sędziszowskim, w woj. podkarpackim. Rodzice chcieli by zajmował się rolnictwem, ale on upodobał sobie stolarstwo. W latach 1923-1924 ukończył kursy czeladnicze u mistrza stolarskiego w Nakle nad Notecią. Swoje rzemiosło doskonalił, wykonując prace stolarskie dla wielu rodzin hrabiowskich, m.in. Czartoryskich w Pełkinach czy Komorowskich w Bojanowie. Sytuacja rodzinna po śmierci ojca, zmusiła go do powrotu w 1932 roku na ojcowiznę i zajęcia się gospodarstwem. Prowadził je z żoną do początków lat 50. XX w. Chcąc zapewnić lepsze wykształcenie dzieciom, przeniósł się do Rzeszowa. Najpierw wykonywał dorywcze prace przy konserwacji mebli dla Muzeum Marii Konopnickiej w Żarnowcu. W 1959 roku uzyskał dyplom mistrza stolarskiego. W 1960 roku znalazł stałe zatrudnienie w Muzeum Okręgowym w Rzeszowie, gdzie pracował jako stolarz do 1971 roku. Zaczął rzeźbić w 1959 roku po tragicznej śmierci syna, traktując zajęcie to jako formę autoterapii. Wykonywał płaskorzeźby i rzeźby figuralne, podejmując zarówno tematykę religijną, jak i świecką. W jego pracach, podobnie jak w rzeźbie ludowej, pojawiają się niezamierzone deformacje czy zniekształcenia, zaś w przeciwieństwie do kanonu ludowego, artysta do swoich prac wprowadzał element ruchu. Artysta brał udział w wielu konkursach regionalnych na sztukę ludowa, zdobywając na nich wiele nagród. W latach 60. XX w. miał też kilka wystaw indywidualnych w Rzeszowie. Rzeźby artysty kolekcjonował m.in. znany aktor krakowski i miłośnik sztuki ludowej, Ferdynand Kijak-Solowski.