Izydor Błaszczak (1897-1976) urodził się w podłańcuckiej wsi Soninie w woj. podkarpackim. Po założeniu rodziny zamieszkał w nieodległej Dębinie. Prowadził gospodarstwo rolne, zajmował się też stolarstwem, snycerką, lubił majsterkować. Zafascynowany meblami, które widział w zamku Potockich w Łańcucie, zrobił do własnego domu sprzęty o wyszukanych kształtach, zdobione rzeźbieniami. Jego talent rzeźbiarsko-snycerski został zauważony przez miłośników sztuki ludowej z tego regionu, m.in. przez lekarza, regionalistę dra Władysława Balickiego. Za ich namową, dopiero w 1963 roku, artysta zajął się samodzielną rzeźbą figuralną. Wcześniej była ona dla artysty elementem zdobiącym wykonywane przez niego meble czy szafki do figur świętych. Jego rzeźby, w przeciwieństwie do mebli, są dalekie od perfekcji warsztatowej. Mają chropowatą fakturę, nierówno położoną polichromię, mimo to zachwycają swą prostotą i sposobem ujęcia tematu. Jego rzeźby kolekcjonował też Ludwik Zimmerer.