Jan Madej (1905-1989) ze wsi Dziewin w powiecie bocheńskim, w woj. małopolskim, był rolnikiem, ale również zajmował się szewstwem, murarką. Pierwsze rzeźby wykonał w wieku ośmiu lat, w czasie pasienia krów. Były to figurki ptaków i zwierząt. Zarabiać na swojej twórczości zaczął dopiero pod koniec lat 60. XX wieku. Inspiracje dla swoich prac o tematyce sakralnej czerpał z tradycyjnej ikonografii religijnej, przedstawień spotykanych w kapliczkach, kościołach. W latach 70. XX wieku uczestniczył w wielu konkursach tematycznych, wykonując na nie prace o tematyce świeckiej, m.in. w konkursie „Kopernik w rzeźbie ludowej” zorganizowanym przez Muzeum Etnograficzne w Toruniu w 1973 r. Jego pełne spokoju i dostojeństwa rzeźby, komponowane w duchu estetyki ludowej znalazły uznanie nie tylko w Polsce. Twórczość Madeja i jego syna Jana Pawła, kontynuatora rzeźbiarskiej tradycji rodzinnej, odkrył Ludwik Zimmerer. Dzięki niemu, pracami artysty zainteresowali się też inni kolekcjonerzy w Niemczech, a także w kraju, np. Leszek Macak, Izabela i Piotr Sałustowiczowie. Jan Madej był członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych.