Większość przedstawicieli najstarszej generacji artystów, kontynuatorów tradycji dawnej rzeźby ludowej, zaczynało od różnego rodzaju twórczości rzeźbiarskiej dla swojego środowiska. Zajmowali się nią na marginesie swoich obowiązków zawodowych, najczęściej związanych z pracą w gospodarstwie, często jednak zarzucając ją na długie lata. Do swojej rzeźbiarskiej pasji wielu z nich wróciło po II wojnie światowej, dopiero po przejściu na emeryturę czy rentę. Stali się uznanymi rzeźbiarzami, kiedy ich sztuką zainteresowały się muzea, prywatni kolekcjonerzy, galerie sztuki. Głównymi odbiorcami ich rzeźb zostały środowiska miejskie. Do tej grupy rzeźbiarzy możemy zaliczyć: Władysława Bąka, Władysława Chajca, Stanisława Denkiewicza, Piotra Dymurskiego, Józefa Grucelę, Jana Madeja (ojca), Antoniego Mazura, Józefa Piłata. Wyjątkiem w najstarszej generacji rzeźbiarzy był Jędrzej Wawro, który stał się wybitnym i rozpoznawalnym rzeźbiarzem ludowym już w okresie międzywojennym. Przykłady twórczości wymienionych artystów prezentujemy na wystawie.