Piotr Dymurski (1911-1979) urodził się w Dziewinie, w powiecie bocheńskim, w woj. małopolskim. Z zawodu był szewcem. Pochodził z rodziny rolniczej. Inwalidztwo po przebytej chorobie Heinego-Medina spowodowało, że jego pomoc w gospodarstwie ograniczała się do wypasu bydła. Wykonując to zajęcie, zaczął rzeźbić w wieku 15 lat. Najczęściej wykonywał figurki ptaków, głowy saren czy jeleni, na które miał zbyt w okolicy. Po przeniesieniu się w 1935 roku do nieodległej Grobli, do wybuchu wojny, rzeźbił na zamówienie krzyże przydrożne, cmentarne z wizerunkiem Chrystusa Ukrzyżowanego. Do początku lat 60. XX wieku jego głównym zajęciem było szewstwo. Ponownie zaczął rzeźbić pod wpływem zamówienia na wykonanie rzeźby Chrystusa do miejscowej kapliczki, na miejsce skradzionej figury. Z czasem zaczął wykonywać też inne postacie ‒ Pietę, świętych patronów, anioły. Podejmował również tematykę nawiązującą do życia wsi. Nie zrezygnował także z rzeźbienia ptaków, które chętnie kupowano na prezenty. Jego pełne prostoty rzeźby, pomimo pewnych mankamentów warsztatowych ‒ widocznych śladów po narzędziach, chropowatej polichromii, są bardzo ekspresyjne w swej wymowie. Rzeźbiarz był członkiem Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Jego prace znajdują się w Muzeum Etnograficznym w Krakowie, w Muzeum w Bochni, w Muzeum Rolnictwa w Szreniawie, w Muzeum Etnograficznym w Toruniu. Ich walory artystyczne zostały docenione też przez prywatnych kolekcjonerów, jak Izabella i Piotr Sałustowiczowie.