Michał Skorut (1918-1984), ze Sułkowic w woj. małopolskim, pochodził z rodziny kowalskiej i sam wykonywał ten zawód do wybuchu II wojny światowej. Po wojnie wyrabiał narzędzia ślusarskie dla spółdzielni rzemieślniczej w Myślenicach. Swoje zdolności rzeźbiarskie zapewne odziedziczył po dziadku ze strony matki, który rzeźbił figury w kamieniu i w drewnie na zamówienie kościołów. Pierwszymi pracami rzeźbiarskimi Skoruta były szopki do kolędowania wykonane dla synów, kilkanaście lat po wojnie. Wzbudziły one uznanie lokalnej społeczności. Ten pierwszy sukces artystyczny zachęcił go do rzeźbienia, które stało się jego wielką pasją. Kontynuował ją nawet po wypadku, wskutek którego miał niedowład prawej ręki. Skorut był artystą niezwykle płodnym i aktywnie uczestniczącym w konkursach regionalnych i ogólnopolskich, na których zdobywał nagrody i wyróżnienia. Jego prace były eksponowane zarówno w kraju, jak i za granicą, m. in. w Norymberdze. W swojej twórczości podejmował tematykę religijną, utrwalał też życie podkrakowskiej wsi – tradycyjne zajęcia, zawody, zwyczaje. Rzeźbił również postacie historyczne, np. Tadeusza Kościuszkę, Mikołaja Kopernika. Wśród rzeźb religijnych dominowały przedstawienia Matki Boskiej, Chrystusa Frasobliwego, Chrystusa upadającego pod krzyżem, Chrystusa przy słupie. Chętnie przedstawiał sceny biblijne, jak pojenie Chrystusa octem, wygnanie z raju. Jego rzeźby o stonowanej kolorystyce, komponowane w duchu estetyki ludowej, często o zakłóconych proporcjach, są bardzo ekspresyjne w swym wyrazie. Efekt taki artysta uzyskiwał poprzez odpowiednie zabiegi stosowane w warstwie rzeźbiarskiej ‒ modelunek ciała prezentowanych postaci, wyraz twarzy. Prace artysty znajdują się zarówno w muzeach regionalnych, jak i renomowanych muzeach ogólnopolskich, również w kolekcjach prywatnych.