Etnograf, bibliotekarz, białoruski działacz narodowy, muzealnik, członek Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego

Urodził się w Ciecierkach na Wileńszczyźnie. W 1938 r. uzyskał stopień magistra filozofii w zakresie etnologii i etnografii Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Był pracownikiem Państwowej Biblioteki im. Wróblewskich i Muzeum Białoruskiego im. Łuckiewicza w Wilnie, współpracownikiem uniwersyteckiego Muzeum Etnograficznego. Jego zainteresowania badawcze to przede wszystkim kultura staroobrzędowców.

W czasie okupacji działał w szkolnictwie białoruskim. Po wojnie aresztowany przez NKWD i za „nacjonalizm białoruski” zesłany do miejscowości Użur w Kraju Krasnojarskim. W 1952 r. ponownie aresztowany i skazany na obóz pracy w Workucie. W 1957 r. przyjechał do Polski, osiadł w Toruniu i do r. 1980  pracował w Muzeum Etnograficznym. Kierował muzealną biblioteką oraz prowadził badania terenowe na Kujawach, Pałukach oraz na Białostocczyźnie. Interesowały go zwyczaje i wierzenia związane ze zgonem i pogrzebem. Zajmował się też zagadnieniami rolnictwa, w tym uprawy i obróbki roślin włóknistych. W ostatnim okresie życia pracował nad materiałami do monografii rodzinnej wsi Ciecierki.

Marian Pieciukiewicz zmarł w 1983 roku, został pochowany na cmentarzu na Podgórzu w Toruniu.

Pośmiertnie ukazały się jego wspomnienia: W poszukiwaniu zaczarowanych skarbów (1998) oraz Kara za służbę narodowi. Obrazki życia zesłańczego (2001) – oba w  w języku białoruskim.