Profesor etnografii, muzealnik, założycielka Muzeum Etnograficznego w Toruniu, członek Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego.

Urodziła się w Kibartach na Litwie. Od roku 1926 studiowała etnologię na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie. W roku akademickim 1927/28 rozpoczęła pracę w Muzeum Etnograficznym USB. W 1930 r. wydała pracę Rybołówstwo jezior trockich i ta tematyka – obok muzealnictwa – stała się dla niej wiodąca. Praca Ości rybackie, próba klasyfikacji ości północno-wschodniej Polski, napisana pod kierunkiem prof. K. Moszyńskiego, była podstawą nadania jej stopnia doktora w 1939 r.

W 1945 razem z wileńskim środowiskiem uniwersyteckim przyjechała do Torunia. Pracowała zarówno w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika – w Katedrze Etnologii, jak i gromadziła zbiory w Dziale Etnograficznym Muzeum Miejskiego, gdzie pierwszą wystawę zorganizowała już w 1948 r. Kierując Działem Etnograficznym w latach 1946-1958, od początku wyraźnie formułowała cel do którego dążyła – samodzielne Muzeum Etnograficzne wraz ze skansenem, które powstało w 1959 r. Tytuł profesora nadzwyczajnego uzyskała w 1955 roku za pracę Rybackie narzędzia kolne w Polsce i w krajach sąsiednich. W latach 1959-1972 pełniła funkcję dyrektora Muzeum Etnograficznego w Toruniu. Dzięki Niej i zespołowi, którym kierowała, Muzeum w Toruniu stało się jednym z największych w Polsce. Pod koniec życia napisała książkę Tradycyjne rybołówstwo ludowe na tle zbiorów i badań Muzeum Etnograficznego w Toruniu. Bibliografia jej publikacji liczy ponad 130 pozycji; poza rybołówstwem dotyczą one głównie muzealnictwa, folkloru, sztuki, budownictwa.

Zmarła 20 sierpnia 1990 r. w Toruniu, została pochowana na cmentarzu św. Jerzego.