Doktor etnologii, historyk sztuki, muzeolog, wieloletni pracownik Muzeum Etnograficznego w Toruniu, a w latach 1973-1980 jego dyrektor.

Aleksander Błachowski urodził się w 1930 r. w Tarnopolu. Od 1953 r. zajmował się problematyką historii sztuki ludowej w Polsce. Studiował historię sztuki na Uniwersytecie Warszawskim (magisterium w 1956 r.). W 1989 r. uzyskał doktorat z etnologii na Uniwersytecie im. A. Mickiewicza w Poznaniu. Pracował w Wydziale Sztuki Ludowej Ministerstwa Kultury i Sztuki (od 1953 r.), na Uniwersytecie Ludowym we Wzdowie na Pogórzu Karpackim (1966-1968) oraz Muzeum Mazowieckim w Płocku (1968-1973), gdzie był kierownikiem działu etnografii. W roku 1973 został dyrektorem Muzeum Etnograficznego w Toruniu, a od 1980 był kierownikiem Działu Sztuki. W toruńskim Muzeum pracował do roku 2000. W latach 1976-2011 był wiceprezesem i skarbnikiem Zarządu Towarzystwa Przyjaciół Muzeum Etnograficznego w Toruniu. W latach 1976-2000 wykładał problematykę sztuki ludowej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu.

Prowadził intensywne badania terenowe kultury i sztuki ludowej. Udokumentował działalność twórców ludowych Pogórza Karpackiego, Opolszczyzny, Mazowsza, Podlasia, Kaszub, Kujaw, Pałuk, ziemi dobrzyńskiej, ziemi chełmińskiej. Dzięki jego intensywnej pracy w Muzeum Etnograficznym w Toruniu powstała jedna z największych i najciekawszych kolekcji współczesnej plastyki ludowej i nieprofesjonalnej w Polsce: m.in. kolekcja malarstwa, w tym malarstwa na szkle, wycinanki, rzeźby w drewnie i rzeźby ceramicznej, także plastyki związanej z obrzędami. W latach 70. zasłynął organizacją wielu ogólnopolskich konkursów na sztukę ludową.

Opracował scenariusze ponad 200 wystaw kultury i sztuki ludowej w kraju oraz 50 za granicą, w tym m. in.: Dawne meble ludowe północnej Polski (1975/76), Wycinanka ludowa w Polsce (1980), Wisła w sztuce ludowej  (1981), kilka edycji Twórczości ludowej i amatorskiej województwa toruńskiego (1982-1989), Ludowa rzeźba ceramiczna (1985-1986), Ludowe dywany dwuosnowowe (1989), Ludowe malarstwo na szkle w Polsce (2003). Zrealizował też wiele wystaw sztuki ludowej za granicą. Opublikował kilkanaście, ważnych książek, m. in.: Skarby w skrzyni malowanej (1974), Nie tylko chlebem… portrety twórców ludowych (1983), Polska wycinanka ludowa (1986), Ludowe dywany dwuosnowowe (1990), Etnografia – ścieżki edukacji regionalnej (2003), Malarstwo na szkle (2004), Hafty – Polskie szycie (2004).

Po przejściu na emeryturę nie zaprzestał pracy naukowej i badawczej. W 2000 roku dokonał jako pierwszy kompleksowego upublicznienia i opracowania zapomnianych zbiorów graficznych z kolekcji Pawlikowskich znajdujących się we Lwowie, zawierających rysunki, akwarele oraz grafiki (akwaforty) dokumentujące ubiory polskie, w tym ponad tysiąc strojów ludowych malowanych z natury na terenie Ukrainy zachodniej i w wielu regionach Polski w latach 1800-1840. Analiza naukowa tego materiału stanowiła podstawę katalogu i wystawy Zapomniane skarby kultury. Ubiór i krajobraz kulturowy Ukrainy i Polski 1. poł. XIX w. w rysunkach i akwarelach J. Głogowskiego i K. W. Kielisińskiego prezentowanej w różnych miastach Polski oraz obszernej, albumowej publikacji Ubiór i krajobraz kulturowy Polski i Ukrainy Zachodniej w ikonografii J. Głogowskiego i K. W. Kielisińskiego (2011).

Od 1954 roku był członkiem Polskiego Towarzystwa Ludoznawczego, a od 1976 członkiem Prezydium Rady Naukowej przy Zarządzie Głównym Stowarzyszenia Twórców Ludowych. Jest laureatem nagrody im. Oskara Kolberga Za zasługi dla kultury ludowej. Wielokrotnie odznaczany, m. in. Złotym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis.