Nikifor Krynicki (1895-1968), z Krynicy, w woj. małopolskim,  prawdziwe nazwisko Epifaniusz Drowniak. Był synem Polaka o nieustalonej tożsamości, prawdopodobnie artysty malarza, i Jewdokii Drowniak pochodzenia łemkowskiego. Wychowywała go samotnie matka. Był analfabetą dotkniętym mocną wadą słuchu i wymowy. Z tego powodu w społeczności krynickiej uważano go początkowo za upośledzonego psychicznie kalekę. Od lat chłopięcych, po śmierci matki w czasie I wojny światowej, prowadził tułacze życie, wędrując po wsiach i miasteczkach Galicji. Malować zaczął około 1915 r., wykorzystując dostępne mu materiały – papier pakowy, rewersy druków urzędowych, opakowania po słodyczach, papierosach itp. W ramach akcji „Wisła” był  trzykrotnie wysiedlany na Pomorze Zachodnie, wracał jednak za każdym razem do Krynicy i ostatecznie mieszkał tam do końca życia. Z czasem, na stałe wpisał się w krajobraz tego miasta jako wędrujący artysta, malujący i sprzedający swoje prace na ulicy. Zalicza się go do najwybitniejszych malarzy prymitywistów na świecie.