Przejdź do treści głównej serwisu
Muzeum
Wersja kontrastowa
A A A
BIP

Muzeum Etnograficzne w Social Mediach

  • Start
  • Aktualności
  • O muzeum
  • Dla zwiedzających
  • Wystawy
  • Parki etnograficzne
  • Edukacja
  • Wydarzenia
  • Galeria
  • Wydawnictwa
  • Kontakt

MALARSTWO – Marianna Wnęk Powrót

  • Rzeźba I.1 – Jędrzej Wawro
  • Rzeźba I.1 – Leon Kudła
  • Rzeźba I.1 – Jan Lamęcki
  • RZEŹBA I.1 – Józef Janos
  • RZEŹBA I.1 – Andrzej Siek
  • RZEŹBA I.1 – Józef Grucela
  • RZEŹBA I.1 – Wincenty Krajewski
  • RZEŹBA I.2 – Stanisław Mika
  • RZEŹBA I.2 – Józef Sobota
  • RZEŹBA I.3 – Antoni Baran
  • RZEŹBA I.3 – Ignacy Kamiński
  • RZEŹBA I.3 – Franciszek Lenart
  • RZEŹBA I.3 – Stanisław Majewski
  • RZEŹBA I.3 – Mieczysław Piwko
  • RZEŹBA I.3 – Andrzej Radzik
  • RZEŹBA I.3 – Józef Słonina
  • RZEŹBA I.3 – Tadeusz Żak
  • MALARSTWO – Nikifor Krynicki
  • MALARASTWO – Katarzyna Gawłowa
  • MALARSTWO – Marianna Wiśnios
  • MALARSTWO – Tadeusz Żak
  • MALARSTWO – Marianna Wnęk
  • MALARSTWO – Ryszard Kosek
  • MALARSTWO – Wojciech Oleksy

Maria Wnęk (1922-2005) urodziła się we wsi Olszanka koło Nowego Sącza, w woj. małopolskim, w wielodzietnej rodzinie rolniczej. Wykształcenie podstawowe uzupełniła w 1969 r. w szkole dla dorosłych. Była osobą bardzo religijną. W wieku 16 lat złożyła śluby czystości, których nigdy nie złamała. Pracowała fizycznie w różnych firmach. Po przejściu na rentę inwalidzką zaczęła dorabiać sprzątaniem w Nowym Sączu i malować. Obrazy swoje traktowała jako posłannictwo w celu moralizowania ludzi. Od 1963 r., przez 13 lat uczęszczała w tym mieście, jako wolny słuchacz, na zajęcia plastyczne w Domu Kolejarza, prowadzone przez malarkę Ewę Harsdorf. Tam przylgnął do niej przydomek „Nikiforka”. W 1971 r. Maria Wnęk otrzymała swoje pierwsze mieszkanie w zabytkowej wili w Nowym Sączu. Po wykupieniu domu w 1977 r. przez prominentnego miejscowego działacza, została bezprawnie przekwaterowana do lokalu zastępczego, nie spełniającego żadnych standardów. Nie godząc się na jego przyjęcie, wybrała bezdomność. Żyła w samotności, w  ciągłej obawie przed zagrożeniami, co wynikało z postępującej choroby, efektem której było ubezwłasnowolnienie jej i częste pobyty w szpitalu psychiatrycznym w Kobierzynie.

Program Regionalny
Województwo Kujawsko-Pomorskie
Unia Europejska