Marianna Wiśnios (1910-1996) od urodzenia mieszkała we wsi Rataje koło Wąchocka w woj. świętokrzyskim. Pochodziła z biednej rodziny rolniczej. Do szkoły uczęszczała 2 lata. Od dziecka lubiła rysować. Z braku odpowiednich materiałów robiła to zwęglonymi kawałkami drewna na podłodze, patykami na ziemi, palcem na zamarzniętych szybach. W swoim środowisku wyróżniała się nietypową cygańską urodą, darem przewidywania, ale przede wszystkim pasją malowania niezrozumiałą dla mieszkańców jej wsi. Po wyjściu w 1936 r. za mąż za fryzjera, który również nie akceptował jej pasji, pracowała ciężko w gospodarce i wychowywała dzieci. Przez wiele lat malowała na papierze i płótnie makaty z kwietnymi kompozycjami i ptakami tylko dla siebie. Zdobiła nimi ściany swojego mieszkania. Dopiero po śmierci męża w 1966 r., miała więcej czasu na swoje hobby. Talent Wiśnios został dostrzeżony przez nauczycielkę jej syna, która odkryła, że matka pomaga mu w rysunkach. Za jej sprawą, obrazy Wiśnios wzięły udział w konkursie na sztukę ludową ziemi kieleckiej w 1972 r., w Szydłowcu, otrzymując pierwszą nagrodę. Od tej pory o jej prace zaczęły zabiegać zarówno muzea, jak i prywatni kolekcjonerzy.