Adam Grabowski (ur. 1973 r.) jest artystą samoukiem, tworzącym w nurcie art brut. Urodzony w Rypinie jest związany z tym miejscem przez całe życie. Zainteresowanie sztuką wykazywał już w okresie dzieciństwa, jednak pierwsze poważniejsze próby twórczości, głównie ćwiczenie umiejętności rysunkowych, podjął w okresie pobierania nauki w zawodowej szkole średniej, gdzie kształcił się w rzemiośle malarza budowlanego. Od zawsze fascynowała go sztuka sakralna, zwłaszcza gotycka i barokowa. Pod wpływem prac wielkich mistrzów, głównie Wita Stwosza, zwrócił się ku rzeźbiarstwu. Warsztatu uczył się całkowicie samodzielnie, konsultując jedynie kwestie materiałowe i technologiczne. Uległ urokowi rozsianych w wiejskim krajobrazie przydrożnych kapliczek i świątków. Bazując na zebranych obserwacjach przystąpił do realizacji pierwszego większego projektu rzeźbiarskiego, który jednak nie wyszedł poza fazę koncepcyjną. Na przełomie wieków nową fascynacją Grabowskiego stała się rzeźba monumentalna. Po zaangażowaniu w zajęcia warsztatowe, prowadzone przez rypiński Środowiskowy Dom Samopomocy, zaczął tworzyć rzeźby i kompozycje wielkoformatowe, w tym instalacje plenerowe wznoszone w nietypowej technice odlewów cementowych na zbrojeniu. Kolejny, i jak się wydaje najbardziej złożony, etap poszukiwań twórczych koncentrował się na zagadnieniu ruchu, wiążąc elementy klasycznej rzeźby z konstruowanymi na zasadzie prób i błędów animującymi je mechanizmami.

Adam Grabowski doczekał się kilku wystaw indywidualnych:

– 2013 r. – wstawa w Muzeum Ziemi Dobrzyńskiej w Rypinie,
– 2014 r. – wystawa w Muzeum Misyjno-Etnograficzne Księży Werbistów w Pieniężnie,
– 2016 r. – wystawa w Galerii Forum w Toruniu.

Poza tym brał udział w licznych wystawach zbiorowych i konkursach organizowanych przez Środowiskowy Dom Samopomocy w Rypinie.

W 2010 r. zdobył wyróżnienie na Ogólnopolskim Konkursie Malarskim im. Teofila Ociepki.

Prace artysty znajdują się w zbiorach Muzeum Etnograficznego im. Marii Znamierowskiej-Prüfferowej w Toruniu, Muzeum Ziemi Dobrzyńskiej w Rypinie oraz kolekcjach prywatnych.

Zaskakująca strona formalna prac Adama Grabowskiego jest owocem pogłębionej refleksji nad zagadnieniami struktury rzeczywistości, losu jednostki, relacji z Absolutem. Refleksji, która, podobnie jak same prace artysty, podlega niekończącym się metamorfozom.

Trudno wskazać, która z tych rzeczywistości jest wiodącą – czy rzeczywistość kontemplacji prowokuje potrzebę stałej modyfikacji prac rzeźbiarskich czy też głód ustawicznej dekompozycji form wzbogaca wizję świata.

Grabowski koncentruje się na sferze sacrum. Początki snutych przez niego opowieści mieszczą się w ramach ortodoksji i reprezentującego ją kanonu ikonograficznego. Jednak w miarę rozwoju narracji nakładają się na niego elementy autorskie, częstokroć tworzące dysonans, który przez odbiorcę postrzegany może być jako zmierzający do profanacji.

Sztukę Grabowskiego, poprzez jej teatralizację, powiązać można z sensualnością przedstawień misteryjnych. Spektakle Grabowskiego to wzajemna gra symboli wykorzystująca ich naturalną wieloznaczność, dzięki czemu każdy z odbiorców uzgodnić może znaczenia, które są mu najbliższe. W efekcie twórczość artysty przyciąga uwagę zarówno odbiorców sztuki nieprofesjonalnej, jak i sztuki wysokiej.

Na wystawie zgromadzono najistotniejsze prace z ostatniej dekady, które ułożono w ciąg będący odzwierciedleniem frapującej artystę historiozofii: od wypowiedzianego w akcie kreacji „Fiat Lux” (Niech stanie się światłość), poprzez upadek stworzenia, odkupienie, znaczenie świętości aż do wizji wszechobecnego miłosierdzia na końcu czasu.

Piotr Dąbrowski